ถ้าวันนี้คือวันสุดท้ายของชีวิตเรา...
เคยถามตัวเองไหมว่า
“ถ้าเราต้องตายวันนี้ สิ่งที่เราอยากจะบอกก่อนจะจากโลกนี้ไปคืออะไร?”
มันเป็นคำถามที่หนักอึ้ง แต่ในความหนักอึ้งนั้น มันกลั่นกรองทุกอย่างในชีวิตให้เหลือแค่แก่นแท้ที่สำคัญที่สุด… และสำหรับเราแล้ว ถ้าลมหายใจสุดท้ายกำลังจะมาถึง เราอยากจะตะโกนบอกบางสิ่งบางอย่างออกไป... ไม่ใช่เพื่อใครอื่น แต่เพื่อคนที่กำลังอ่านบทความนี้อยู่ และเพื่อตัวเราเอง
เราอยากจะบอกว่า...
อย่ากลัวที่จะฝัน
อย่ากลัวที่จะมีความฝันที่มันใหญ่เกินตัว ใหญ่จนคนรอบข้างหัวเราะเยาะ พวกเขาเยาะเย้ยว่า "อีเพ้อเจ้อ"
ฟังเรานะ… ความฝันเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องน่าอาย แต่มันคือความหวังของจิตวิญญาณ มันคือสิ่งที่บอกว่าลึกๆว่าหัวใจของเราปรารถนาอะไร
และที่สำคัญกว่านั้น อย่ากลัวที่จะแตกต่าง
ในโลกที่พยายามหล่อหลอมให้เราเป็นเหมือนๆกันในแม่พิมพ์เดียวกัน การกล้าที่จะเป็นตัวเอง คือการต่อสู้ที่กล้าหาญที่สุดแล้ว แต่แกต้องเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมให้แกพร้อม จำไว้ว่า… มันไม่เป็นไรเลยถ้าจะไม่มีใครเข้าใจในเส้นทางที่แกเลือกเดิน ไม่เป็นไรเลยที่จะต้องกินข้าวคนเดียว คิดคนเดียว ร้องไห้คนเดียว ความแตกต่างไม่ใช่ความผิดปกติ แต่มันคือ "ของขวัญ" คือสิ่งที่ทำให้แกเป็นแก และไม่มีใครบนโลกนี้เหมือนแกได้
เรารู้ดี... มันจะมีวันที่แกรู้สึกว่าโลกใบนี้มันใจร้ายกับแกเหลือเกิน ทำไมมีแต่เรื่องแย่ๆ วิ่งเข้ามา ทำไมเหมือนเดินอยู่คนเดียวในพายุฝนที่ไม่มีวันหยุด มันโอเคนะที่จะรู้สึกแบบนั้น มันโอเคที่จะเหนื่อย ที่จะท้อ ที่จะสงสัยในทุกสิ่งทุกอย่าง แกจะโคจรเหงา เพื่อนแทบไม่มี หรืออาจไม่มีเลย
แต่หลังจากที่พายุสงบลง... เราขออย่างเดียวได้ไหม?
เดินไปที่หน้ากระจก... มองลึกเข้าไปในดวงตาของคนคนนั้น คนที่ผ่านเรื่องราวทุกอย่างมาได้ คนที่ยังยืนอยู่ตรงนี้แม้จะมีบาดแผลเต็มตัว สูดหายใจลึกๆ แล้วบอกคนในกระจกไปเลยว่า:
“มึงแม่งเจ๋งว่ะ... มึงแม่งโคตรเก่งเลย”
เก่งที่อดทนมาได้จนถึงวันนี้ เก่งที่ไม่ยอมแพ้แม้ใจจะพังไปไม่รู้กี่ครั้ง เก่งที่ยังเลือกที่จะตื่นขึ้นมาสู้ต่อในทุกๆ เช้า... โอบกอดคนในกระจกคนนั้นไว้ให้แน่นๆ ยอมรับเขาทั้งในวันที่เข้มแข็งและอ่อนแอ เพราะเขาคือเพื่อนแท้เพียงคนเดียวที่จะไม่มีวันทิ้งแกไปไหน
ท้ายที่สุดแล้ว... ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ไม่ว่าสังคมจะตัดสินแกยังไง โปรดจำไว้เสมอว่า ไม่มีใครกำหนดชะตาชีวิตของแกได้ดีเท่าตัวแกเอง ปากกาที่ใช้เขียนเรื่องราวชีวิตอยู่ในมือของแกเสมอ อย่าให้เสียงของคนอื่นดังกว่าเสียงในหัวใจของตัวเอง
ถ้าวันนี้คือวันสุดท้ายของเราจริงๆ เราไม่ได้จากไปอย่างคนที่ประสบความสำเร็จในสายตาใครๆ ก็ไม่เป็นไร แต่เราจะจากไปอย่างคนที่ภูมิใจ... ที่ได้ใช้ชีวิตในแบบของตัวเอง ได้รักตัวเองอย่างสุดหัวใจ และได้เป็นเจ้าของเรื่องราวชีวิตของตัวเองอย่างแท้จริง
แล้วแกละ... ถ้าวันนี้คือวันสุดท้ายของแก แกจะบอกอะไรกับคนในกระจก?
ไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้นหรอก... เดินไปบอกเขาซะตอนนี้เลย
อาม อนุสรณ์
